بسم الله الرحمن الرحیم

به هر بهار، گل از زیر گل برآرد سر، ولی اینجا گلی برفت که نیاید به صد بهار دگر

ای گل سفر کرده، تو چه آسوده شدی از دوران، ولی ما، ماتم ‌زده هر لحظه به یادت هستیم.

امروز در سوگ و غم از دست دادن یک انسان بزرگواری، رخت ماتم به تن کردیم و اشک خون می‌گریم، این درد آنقدر گران و تلخ و سنگین است که نه توان باورش را داریم و نه تحمل بار غصه‌اش را، به این دلیل که؛

آقا علیرضا همسری مهربان، پدری نمونه، اولادی نیکو، برادری با محبت و رفیق بامرام بود، با این دلیل که هر چه از خصلت و خلق و خوی نیکویش بگوییم کم گفته‌ایم، از روی گشاده و خنده ‌رو و مردم‌ داری­اش هر چه بگوییم. کم گفته‌ایم، این حجم از متانت و مرام و معرفتش باعث شده، امروزه خون گریه کنیم که چرا باید از دست می‌رفت و چگونه می‌توان جای خالی‌اش را تحمل کرد؟!

نبودن و جای خالی آقا علیرضا از جمله آن نبودن­هاییست که با هیچ ‌چیزی پر نمی‌شود، شخصی بود که هر کاری برای دیگران، پیشقدم بود ولی خودش راضی نبود کسی را به‌ زحمت بیندازد.

پدری بود که دو فرزند فهیم و نمونه به بار آورد که هر دوی آن‌ها مایه افتخار همه ما و آشنایان هستند فرزندانی که الحق و الإنصاف قابل ‌ستایشند. آقا علیرضا با هر گروه سنی، چه کوچک چه بزرگ با نهایت تواضع و متانت برخورد می‌کرد و شخصیت ایشان مثال ‌زدنی بود و به ‌جرات بگویم مایه افتخار و غرور ما بود.

او تلاش کرد که پرواز در آسمان موفقیت را به زیباترین شکل به فرزندانش از خردسالی یاد بدهد اما بشکند دست اجل که مهلت نداد، لذت دیدن و پرگشودن اولادش، در عرصة کار و زندگی و به بار نشستن ثمره‌های زندگی‌اش را ببیند. بشکند دست اجل که چگونه بهترین‌ها را نشانه می‌کند و این‌ بار دست روی عزیزی گذاشت که همگی در عزایش، بهت زده‌ایم. چند هفته سختی را در بستر بیماری گذراند و متأسفانه علی‌ رغم تمام تلاش کادر درمان، همسر، فرزندان، دامادها، خواهر ها، خواهرزاده‌ ها و سایر بستگان برای مهیا نمودن ملزومات  درمان، این ویروس منحوس چنان بر پیکر خسته‌ی برادرمان غالب شد که تقدیر را این‌گونه رقم زد که ما امروز سردر گریبان در کنار آرامگاه ابدی‌اش برای ملاقاتش بیاییم.

آقا دانیال عزیز! در این دنیای نامرد، مردانه‌ترین دستی که می‌توانستی در دستت بگیری دستهای گرم پدرت بود، می‌دانیم چه بار تلخ و سنگینی از غم بر دل‌داری، می‌دانیم بغض گلویت، در نبود پدر، هیچ وقت خالی نمی‌شود، سخت است در دل گریستن، سخت است بدون پدر زیستن، سخت است خداحافظی با چهرة پرمهر و خندان پدر و چه سخت است دلخوش شدن به یک قاب عکس، دانیال عزیزم! صد بار امیدت ترک خورد ولی ‌از هیچ تلاشی برای نجات جان پدر کوتاهی نکردی، تو اولاد ارشد همان پدری هستی که همه او را به‌ خاطر تواضعش و فهم و کمالاتش می‌شناختند، تو آینه تمام‌ رخ پدر هستی، تو نمونه‌ مثال‌ زدنی در گفت وگوهای ما بودی و هستی و حالا نوبت توست که با گرمای دستانت به مادر و خواهر امید بدهی و آنها دست‌های گرم عزیز از دست رفته­‌شان را در تو می‌جویند. تو غم‌های بزرگی در این یکی دو ماه تجربه کردی، درد و زجر بیماری پدر را در سینه حبس کرده و بیش ‌از حد توانت تلاش کردی.

دانیال جان! کلمه آفرین و احسنت، کوچک‌ترین و ناقابل ترین واژه در مقابل شخصیت والای توست، تو که مثل پروانه دور پدر چرخیدی و سوختی تا بلکه بتوانی پدر را نجات دهی، ولی متأسفانه دست بی‌رحم تقدیر قوی‌تر بود و مشیت الهی بر آن بود که ما امروز این‌گونه در فراق پدر، بسوزیم و در برابر تقدیر حضرت پروردگار چاره‌ای جز تسلیم نیست.

خانم تاج دوست عزیز، رفیق مهربان و خواهر عزیزم نیز در این مدت علی‌رغم اینکه حال مناسبی نداشتند ولی پا به پای پزشکان و فرزندش، در کنار بستر بیماری همسرش، لحظه‌ای دست از تلاش برای بهبود حال وی، برنداشتند. ایشان گاه نگاهش به سمت خدا بود و گاه به‌ صورت همسر، و در هر لحظه جویای روزنه‌ای از امید بود، لازم است تشکر و قدردانی ویژه شود از ایشان، آقا دانیال و سایر بستگان و دوستان عزیز که تا لحظات آخر، تمام تلاش خود را کرده‌اند و ارزنده‌ترین و زیباترین سپاس ها را تقدیم شما می‌کنیم و از خداوند برایتان آرزوی صبری عظیم داریم.

تشکر و قدردانی ویژه از برادر سید فرهاد حسینی نژاد جهت تهیه کتب ادعیه بنام مرحوم علیرضا رصاف که از خداوند می‌خواهیم ثواب این کار معنوی بسیار ارزشمند نثار روح پدر و مادر مرحوم ایشان گردد.

گرچه اندوه ما درغم از دست دادن برادر بزرگمان، آقا علیرضا رصاف، در واژه‌ها نمی‌گنجد، و غبار زمان بسیار ناتوان‌تر از آنست که چهره پرمهر او را از خاطره‌ها پاک کند ولی؛ مطلبی کوتاه و قابل تامل را خدمت عزیزان عرض می‌کنم شاید تلنگری باشد برای همه ما ...

ای مردم! دنیا محل گذر است و زندگی هم یک فرصت کوتاه و غیر قابل تکرار، اگر یک روز، فقط یک روز را به روشن بینی در تار و پود انسانیت و همنوع دوستی، زندگی کنید والله بهتر است از صد سال عمر در جهالت و حرص و وابستگی به دنیا، قدر همدیگر را بدانید، مایه رنجش خاطر آدمها نشوید باور کنید آدمها همگی خسته‌اند، شما که می‌بینید روزگار، خودش به ‌اندازه کافی غم دارد، می‌بینید که حال دل همه، به ‌اندازه‌ی کافی ناخوشایند است، اگر نمی‌توانید شادی را به دیگران هدیه دهید، دست‌کم واکنش خود را نسبت ‌به وقایع زندگی و اعمالی که در مقابل دیگران انجام می‌دهید، کمی منطقی‌تر، آگاهانه‌تر،  منصفانه‌تر و  خداپسندانه تر کنید. دنیا با عمر چندین میلیارد ساله‌اش به کدام یک از آدمهای طول دوران تاریخ بشریت وفا کرده؟! واقعاً به‌ دنبال چه هستیم؟!

بترسیم، بترسیم که تا زنده­ایم در درونمان چیزی بنام انسانیت بمیرد، سعی کنیم بهانه حال خوب یکدیگر باشیم.

جهت شادی روح عزیز از دست‌ رفته ­مان، مرحوم آقای علیرضا رصاف، صلوات محمدی پسند ختم فرمایید..

اجر کم عندالله سودابه زلفیان